Fazanten (Phasianus colchicus/pheasant) krijg ik regelmatig voor de lens. Zowel in Nederland (Waterland) als rondom mijn Duitse stekkie in het Naturpark Moor-Veenland. We hebben er daar zelfs eens één in de tuin gehad. Zoals alle leden van de familie van fazantachtigen/hoenders zijn ze prachtig om te zien. Vooral in het voorjaar is het bonte verenkleed oogstrelend. Normaal gesproken laten ze zich niet makkelijk fotograferen. Ze zijn zeer beweeglijk en ook schuw. Bij het minste of geringste rennen of vliegen ze weg.

Afgelopen donderdag tijdens een rondje fotograferen in het veengebied had ik een soort van luxeprobleempje. Vlak naast het landweggetje waarop ik reed liep een trotse fazantenhaan zich uit te sloven om zo een iets verderop lopende soortgenoot te imponeren. Hij liep zo dichtbij dat mijn telelens bijna onbruikbaar werd en het dier niet van kop tot staart in beeld te brengen was. Ik heb toen gezocht naar een interessante uitsnede, waarbij de kop van het dier en zijn wild bewegende vleugels in beeld kwamen. Zelfs de staart is nog deels zichtbaar. Iets heel anders dan een 'staatsie portret' van het volledige dier, maar voor de verandering ook wel eens aardig. Het is niet zozeer een registratiefoto geworden, maar meer 'arty'.