Gisterochtend in de schemering richting de Noord-Hollandse duinen gereden. Hoofddoel: op zoek naar hondskruid (anacamptis pyramidalis), een orchideeënsoort die ik voor het eerst zag in Wales in 2010 op weg terug van een lange wandeling in de duinen van Anglesey...en daarna nooit meer. Ik was er meteen weg van, maar de kids waren moe van de wandeling en ik had niet het hart om ze ook nog te vervelen met een uitgebreide fotosessie van moeder. Het leven vraagt soms om compromissen. Maar het bloempje is me altijd bij gebleven.

Dit jaar had ik besloten om de inheemse wilde orchideeën weer eens uitgebreid te fotograferen. Ik ontdekte dat deze prachtige soort ook in Nederland te vinden is, zij het op slechts enkele plekken. Maar één van die plekken is niet eens zo ver van mijn huis in Purmerend. Tijd voor een zoektocht dus. En die zoektocht was succesvol. De jacht is wat mij betreft niet altijd mooier dan de vangst, ik ben nog steeds heel blij met deze 'vangst', maar draagt wel bij aan het een gevoel van triomf toen ik ze gisteren, 12 jaar na de eerste 'ontmoeting', vond tussen het helmgras en de kruipbraam.

De Nederlandse naam van deze plant is akelig prozaïsch, wie noemt zo'n prachtige orchidee nou hondskruid? Het 'honds' in de naam geeft aan dat de plant destijds als onnuttig (voedsel, medicijn, vezels, etc.) werd beschouwd. Maar als je zo oogstrelend mooi bent maakt alleen de aanblik je toch al nuttig? De latijnse (en engelse) benaming resp. Anacamptis pyramidalis en pyramidal orchid, zijn beter te begrijpen. De vorm van de verse bloem heeft veel weg van een piramide. De bloemen variëren in kleur van bijna purperrood tot lila, maar de meeste exemplaren zijn paars-roze. Door te spelen met het beschikbare licht - volle zon of juist schaduw - kunnen de kleurstellingen extra benadrukt worden.

Enjoy nature through my eyes!