Kikker en ik. We koesteren ons in het zonnetje. Hij met zijn kopje net boven het water, ik met mijn achterste net in het water van het ven. Zoals je geuren kunt opsnuiven, zo neem ik het lentegevoel dat in de lucht hangt op als een spons.

Kikker en ik genieten een uurtje of anderhalf van elkaars gezelschap. Ik voel verbondenheid met dit diertje. Eén met de natuur. En ik voel verbinding met het kleine meisje dat dwalend door het veld bloemen plukte en in het gras naar lieveheersbeestjes keek. De jaren vallen weg. Een reis terug in de tijd. Ze is er nog steeds diep van binnen, dat kleine meisje. Is dat misschien eeuwige jeugd?

Kikker gaat kopje onder. Ik moet weer naar huis. Tot volgend jaar.